De schrik om ouder te worden zit er bij de niet-hulpbehoevende 60-plussers goed in. Uit een onderzoek van Indiville, in opdracht van de Koning Boudewijnstichting en in samenwerking met Bpact, blijkt dat meer dan 40% van de ouderen de toekomst somber tegemoet ziet. Er is vooral angst voor eenzaamheid en de woonzorgcentra.
Negatiever dan tijdens de coronacrisis
Het onderzoek werd uitgevoerd eind 2022 en onderzoekt de samenhang tussen de kijk op de oude dag en factoren zoals het hebben van een sociaal vangnet. Ook in 2017 en 2020 waren er gelijkaardige barometers. Volgens de cijfers van 2022 staat 59% van de 60-plussers positief tegenover de toekomst. Bij 41% is het eerder negatief.
Vooral dat laatste percentage zagen we de laatste jaren toenemen. In 2017 stond nog maar 32% van de ondervraagden negatief tegenover ouder worden. Volgens Jurgen Minnebo van Indiville is er een duidelijke tendens. “We moeten er natuurlijk rekening mee houden dat de laatste twee bevragingen plaatsvonden in zeer moeilijke tijden. De coronacrisis en de daaropvolgende energiecrisis hebben uiteraard hun effect. Verder onderzoek is nodig om te zien waarom ouderen de toekomst negatiever inzien.”
Ondanks zorgen toch gelukkig
Ouderen hebben veel zorgen. Voornamelijk de inflatie (55%), betaalbare medische zorg (45%) en de huidige financiële situatie (30%) maken hen op financieel vlak ongerust. Daarnaast geeft 30% van de 60-plussers aan moeilijk rond te komen en denkt slechts 36% voldoende financieel voorbereid te zijn voor een lang leven. 1 op 5 van de ouderen kan met niemand zorgen delen en meer dan de helft (52%) denkt bij gezondheidsproblemen op niemand (9%) of hooguit 2 personen (43%) te kunnen rekenen. Opvallende cijfers. Hoewel 60-plussers dus eerder negatief naar de toekomst kijken, zijn ze wel gelukkig. Op een schaal van 10 geeft de Belg van 60 en ouder zichzelf een 7,3 voor geluk en dat cijfer is stabiel.
Angst voor eenzaamheid
Tijdens de coronacrisis waren ouderen eenzamer. Gelukkig is dat cijfer opnieuw gedaald naar het niveau van 2017. Toch blijft het sociale isolement groot. “De helft geeft toch aan dat ze zich af en toe eenzaam te voelen. En dat moeten we tegengaan. Want het valt immers op hoe belangrijk een sociaal vangnet is. Hoe groter het sociaal vangnet, hoe minder we negatief zijn ten opzichte van ouder worden, hoe gelukkiger we zijn en zelfs hoe beter we voorbereid zijn naar de toekomst toe”, zegt Minnebo.
Niet-Belgen zijn geruster
Opvallend is dat niet-Belgen geruster zijn in hun oude dag. Zij vertrouwen er meer op dat ze bij gezondheidsproblemen voldoende geholpen zullen worden, in de eerste plaats door de familie- en vriendenkring. Zij verwachten vooral dat hun eigen kinderen een meer actieve rol zullen opnemen.
Woonzorgcentra hebben een slechte reputatie
Mantelzorg en alternatieve woonvormen winnen wel aan bekendheid. Woonzorgcentra daarentegen hebben vooral een slechte reputatie. 7 op 10 ouderen hoopt nooit in een woonzorgcentrum terecht te komen. Bij niet-Belgen ligt dit percentage nog hoger. 80-plussers of mensen die al iemand kennen in een woonzorgcentrum zijn over het algemeen minder negatief.
“Er is duidelijk een perceptieprobleem”, zegt Minnebo. “Het is ook de laatste stap, mensen gaan pas naar zo’n instelling als ze ook al slecht ter been zijn. Dat is een fase waar veel mensen niet naar uitkijken en het woonzorgcentrum is daar een onderdeel van. En er is een stuk onwetendheid. Mensen weten niet echt wat ze kunnen verwachten van een woonzorgcentrum.”
helaas weet ik maar al te goed wat te verwachten van een woonzorgcentrum aangezien mijn mama er geen enkele dag gelukkig geweest is en liever thuis zou gestorven zijn … soms echt schrijnend … 1 nachtverpleegster voor twee verdiepingen,
Hoe kan je positief naar de toekomst kijken als er al meer dan een jaar een verschrikkelijke oorlog tamelijk dichtbij aan de gang is, die niemand uit het westen heeft willen voorkomen en waar alle politici (en andere mediafiguren) er lijken van uit te gaan dat moet doorgevochten worden tot het bittere einde. Maar zij zitten natuurlijk op comfortabele afstand en zullen niet opgeroepen worden om zelf mee te vechten…
Ik zelf ben bijna 76 jaar jong, maar ik heb gewoon tijd te kort, door in verschillende organisaties als vrijwilliger bezig te zijn. Mijn kinderen rekenen ook nog op mij voor het renoveren van hun woningen. Maar ook een woonzorgcentrum is aan mij niet besteed.
Angst voor eenzaamheid! waarom is er geen buurtcentrum in elke wijk? zelfs geen enkel aanwezig in een rijke gemeente.
Speelpleintjes alam, maar niets voor gepensioneerden. Het moet vrijblijvend zijn dat je in een buurtcentrum, zonder groepering zou moeten kunnen binnenlopen om met andere geburen te babbelen.
….correctie ; speelpleintjes alom
betiteling ouderen kijken negatief naar de toekomst nochtans in een artikel gepubliceerd in Vrije Tribune verscheen volgende titel “HOOP VOOR DE RECHTEN VAN OUDEREN”
DIT VERDIENT TOCH WAT COMMENTAAR
ouderen vallen voorlopig buiten het kader van een internationaal verdrag omdat een degelijk juridisch kader ontbreekt wat wel voor kinderen of personen met een handicap bestaat, indien dit verdrag had bestonden tijdens de covid pandemie hadden de zware beperkingen in de zorg wooncentra op andere manier kunnen behandeld worden zoals vrij bewegen,geen bezoek,zelfs niet waardig kunnen sterven en had dit hun meer bescherming kunnen bieden.
ook zou zo een verdrag hen bescherming kunnen bieden op gebied van werk waar soms 50 jarigen gediscrimineerd worden omwille van hun leeftijd, lening verzekering, recht op een medische ingreep bescherming oudermishandeling
dit vernoemde verdrag werd op 12 maart in een resolutie in de kamer gestemd met betrekking tot een internationale conventie maar de 1 Minister Mevr Wilmes verkoos geen gehoor te geven en niet actief mede te werken
Wij zijn twee oudere midden zeventig. Wij hebben ook angst wat ons te wachten staat. We hebben een dochter met een mentale beperking , waarvoor we dag in dag uit zorgen . Ook voor haar is er geen plaats in onze omgeving. We hebben een zoon die zich niets van ons aantrekt en die we nooit zien. Dus , wat staat ons te wachten? Toch zien we de zon nog door de wolken omdat ik ( vrouw) positief ingesteld ben. Mijn man zijn glas is altijd halfleeg. Ik moet krachtig in het leven staan, anders gaan we er allemaal aan ten onder.
Als gepensioneerde, met een grote levenservaring achter de rug, dien ik vast te stellen dat we beschouwt worden als een overbodige last voor de maatschappij, waar men het liefst van af is. Het handelen van deze en vorige regeringen toont dit genoeg aan. Het is niet de welstand van de bevolking die telt, maar wel de macht en rijkdom van het kapitalisme en rijken.
Maak maar eens de rekening van wat u van uw bruto inkomsten nog in de hand houdt en hoeveel % de staat er nog afbijt
Op elke aankoop van 100€ gaat er nog gemiddeld 25 € naar de staat en nog is het niet genoeg.
zou men dan zich dan geen zorgen maken voor de toekomst?
Mijn oudere broer leefde 2 jaar in het woonzorgcentrum Hestia in Wemmel. We gingen hem 2x per week bezoeken. Wat ik daar beleefde was genoeg om te beslissen dat ik en mijn vrouw zo lang mogelijk thuis blijven. Ik ben nu 84 en mijn vrouw 80 jaar.
Mijn ervaringen met woonzorgcentra waren meestal positief.
Mijn ervaringen met een woonzorgcentrum waar mijn moeder was waren positief.
Een woonzorgcentrum moet eigenlijk worden gezien als een stap zetten indien het echt niet lukt om als oudere voor jezelf zorgen. In een ideale wereld zouden alle ouderen deze beslissing zelf moeten kunnen nemen…
Indien er een netwerk is ligt daar allereerst de opdracht. Om ondersteuning te bieden waar kan zodat de mensen die hen opgevoed hebben en hen omringd hebben met liefde en zorg met het verdiende respect oud kunnen worden tussen hun geliefden… ook in een ideale wereld triest genoeg… want ja, dat vraagt opofferingen… je moet die willen leveren natuurlijk… en het moet mogelijk zijn… ik denk dat er betere oplossingen zijn voor de generatie ouderen die eraan komt dan in overbevolkte woonzorgcentra te gaan verblijven. Indien we alle topzorgers echt willen steunen dienen we eerst te kijken wat we zelf kunnen doen zodat er meer ruimte is voor zorg om de hulpbehoevende oudere te helpen .. Diegene waarvan het echt niet lukt. Die geen netwerk hebben of een onwillig netwerk.