1 op 5 actieven heeft een risico op een burn-out. Dat blijkt uit een nieuw onderzoek van Indiville, in opdracht van NN en in samenwerking met Bpact. Bij zelfstandigen ligt dat aantal duidelijk lager: 1 op 8 bevindt zich in de rode zone. Een burn-out is niet alleen het gevolg van het werk. Ook het privéleven speelt een belangrijke rol.
Over het onderzoek
Dit onderzoek werd uitgevoerd door onderzoeksbureau Indiville, in opdracht van NN. De burn-out assessment tool van de KU Leuven vormde de basis. Aan de studie namen 10.606 respondenten deel. De doelgroep was 18 tot 79-jarige Belgen die via een online panel konden deelnemen aan dit onderzoek. De metingen verliepen in 10 verschillende waves in de periode van maart 2020 tot september 2023.
Corona- en energiecrisis zorgden voor stress
1 op 5 werknemers zit in de rode zone voor een burn-out. Een hoog cijfer. Maar toch ervaren we minder stress dan in september 2021 en september 2022, en maken we ons minder zorgen om uit te vallen met een burn-out. Vooral de corona- en energiecrisis zorgden voor stress.
Minder stress bij zelfstandigen
We zien dat de situatie bij zelfstandigen anders is. De kans op een burn-out ligt daar lager: slechts 1 op 8 bevindt zich in de rode zone. Volgens Colin Sanders, Longevity Expert voor NN, zijn hiervoor een aantal verklaringen: “Zelfstandigen kennen in vergelijking met loontrekkenden een hogere financiële gemoedsrust en een hogere veranderkracht. Ze doen het beter op vlak van werkenthousiasme, hebben meer gevoelens van autonomie en ervaren hun werk ook als meer zinvol in vergelijking met arbeiders en bedienden.”
Toch blijft ook bij deze groep burn-out een ernstig probleem. Volgens cijfers van het RIZIV blijkt dat tussen 2016 en 2021 de sterkste stijging van invaliditeit door burn-out of depressie zich bij de zelfstandigen voordoet. Het gaat om een stijging van 59,22% tegenover 45,8% bij werknemers en werkzoekenden. Bij vrouwelijke zelfstandigen is deze stijging zelfs meer dan 66%.
Voorkom een burn-out door goed voor jezelf te zorgen
Het onderzoek toont duidelijk aan dat het privéleven een sterke rol speelt bij de ontwikkeling van een burn-out. Je komt sneller in de rode zone terecht bij sleutelmomenten, zoals de aankoop van een woning of het overlijden van een geliefde.
Het is dus belangrijk dat je goed voor jezelf zorgt. Een paar kleine veranderingen kunnen al een serieuze invloed hebben. Gaan wandelen of sporten in de natuur of afspreken met vrienden kan bijvoorbeeld al helpen. Ook genoeg slapen is belangrijk.
probleem dat ikzelf heb mogen ervaren is dat men vaak niet door heeft dat je in die fase zit. ook de relatie en het vertrouwen, het onder druk zetten vanuit management met al hun chefs eronder zijn een hele grote oorzaak om in die spiraal van een burn-out te vallen of aangezogen te worden.
Helemaal eens met kinsabil: je merkt niet dat je in gevaar bent tot het te laat is.
Het gekooktekikkersyndroom is een goede metafoor.
Het bedrijf waar je voor werkt heeft het moeilijk, dus je steekt een tandje bij, want je vindt arbeidsethos belangrijk.
En je steekt nog een tandje bij.
En nog eentje. Want nu het weer wat beter gaat en als je ook dit project weer succesvol kan afronden, is er misschien toch ruimte voor een promotie en wat loonsopslag?
Elke jaarlijkse evaluatie is een downer. Al je gratis gepresteerde overuren, al je opgeofferde vakantiedagen om de boel draaiend te houden, zijn niet meer waard dan een gemiddelde “goed”. (Ergens weet je wel dat je evaluatie meer te maken heeft met de toestand van je bedrijf en je relatie met je leidinggevende, maar je blijft hopen. En pas als het al veel te laat is, merk je hoe naïef je was.)
Wanneer je bazen doof blijven voor je vragen – soms zelfs een kreet – om hulp (training, extra handen …) omdat je het, ondanks alle overuren, niet meer redt, is er dan die ene druppel.
Die je pas opmerkt wanneer hij gevallen is.
Want je vond jezelf best wel stressbestendig.
Kijk maar eens wat je, ondanks alle financiële beperkingen, allemaal wist klaar te spelen, hoeveel je door creatieve oplossingen wist te besparen voor je bedrijf, welke branden je in alle kalmte geblust hebt, welke je wist te voorkomen.
Zelfzorg is prima. Ik vond dat ik dat deed: vrijwel dagelijkse wandelingen en ontspanningsoefeningen, wekelijkse yogalessen …
Als je werkgever de Welzijnswet negeert, sta je nergens.
@Bedrijven: bestudeer de Welzijnswet eens grondig. Ook in je eigen belang.
@Politici: zorg ervoor dat die Welzijnswet geen dode letter blijft.
Ben 55j en reeds bijna 2j thuis aan het herstellen van een burnout, met nog eens hevige tinnitus er bovenop 🙁 Voorlopig komt aan m’n toestand geen einde. Heb véél te laat beseft wat een smeerlap van een baas ik had en bleef maar geloven dat ooit alles ging beteren..niet dus. Ik werkte soms 14u/dag, élke dag, ook nachten. Nu zijn bij mijn herstel allerlei partijen betrokken : neuropsychiater, psychologe, audioloog. BEHALVE DE PARTIJ DIE M’N LEED MEDE HEEFT VEROORZAAKT : DE WERKGEVER ! DIE GAAT VRIJUIT.
“20% van de werkkrachten loopt risico op een burn-out”, “Minder stress bij zelfstandigen” en “Voorkom een burn-out door goed voor jezelf te zorgen”.
Met die titels suggereren jullie dat
– een burn-out de schuld is van het individu dat niet genoeg voor zichzelf heeft gezorgd
– zelfstandigen beter voor zichzelf weten te zorgen
In haar rapport van 2017 definieert De Hoge Gezondheidsraad burn-out als “een uitputting dat het gevolg is van een (langdurig) gebrek aan reciprociteit tussen de investering en wat iemand terugkrijgt”.
De World Health Organization (WHO) verwijst naar de International Classification of Diseases (ICD-11) die burn-out definieert als “a syndrome conceptualized as resulting from chronic workplace stress that has not been successfully managed. It is characterized by three dimensions:
feelings of energy depletion or exhaustion;
increased mental distance from one’s job, or feelings of negativism or cynicism related to one’s job; and
reduced professional efficacy.
Burn-out refers specifically to phenomena in the occupational context and should not be applied to describe experiences in other areas of life.”
Maar nee, hoor, de bedrijswereld hoeft niet in de spiegel te kijken. 1 op 5 werknemers weet gewoon niet hoe ze voor zichzelf moeten zorgen.
Het is inderdaad een collectieve verantwoordelijkheid, en dwz ook van de werknemer. Als volwassenen zouden we onszelf en onze eigen grenzen kennen en laten respecteren. In theorie, ja. Ik begrijp Emma, Kinsabil, Herman en Serge zeer goed, en vind vooral super belangrijk dat politici, wetgevers en werkgevers, meer respect tonen voor het welzijn op het werk en voor de pensioenleeftijd. Een job is de andere niet, als je bvb denkt dat het Horecapersoneel tot 67 jaar moet werken, dan ben je gek! Langdurig ziek worden en zelfs sterven (al met 4 collega’s in het bedrijf waar ik werk in de laatste jaren gebeurd) voor die leeftijd te bereiken is wat ons te verwachten is…